Elke moeder herkent dit wel. Voor je kinderen ga je door het vuur. Vanaf het moment dat ze worden geboren is er geen twijfel over mogelijk dat jij alles zal doen wat er in jouw macht ligt om jouw kind gelukkig te maken, op te laten groeien binnen een veilige omgeving. (veiligheid die jij zelf als kind misschien niet hebt mogen ervaren) Normen en waarden meegeven zodat hij of zij later een persoon zal worden waar niet alleen jij, maar ook hij of zij zelf trots op kan zijn.
Zo is het natuurlijk ook voor mij. En ik wilde niets liever dan een goede moeder zijn voor mijn zoon. Dingen anders doen dan mijn ouders deden, het op mijn manier doen. Wat dat dan ook precies mocht inhouden, want uiteindelijk krijg je er geen handleiding bij en doe je wat jij denkt dat goed is.
Maar ik voldeed niet. Ik voldeed niet aan het perfecte plaatje, de perfecte, lieve, geduldige moeder. Het perfecte plaatje die ik voor mezelf had geschetst, als jong meisje al. Integendeel. Ik vond mezelf zelfs een slechte moeder. En dit zei ik dan ook vaak tegen mezelf. “Suus, je bent een slechte moeder!” Ik pijnigde mezelf met deze woorden. Maar ondanks de pijn, bleef ik het volhouden dit keer op keer tegen mezelf zeggen. Als ik een keer geen zin had om te spelen, als hij na het 10 keer te hebben gevraagd nog steeds z’n jas niet netjes aan de kapstok hing en ik daar boos over werd, of als hij al een uur op bed lag en maar bleef roepen en mijn geduld helemaal op raakte. Er waren zelfs momenten dat ik zo boos worden dat ik zelfs tegen hem ging schreeuwen. En vervolgens had ik daar uiteraard spijt van en kwam die gedachte weer, “Suus je bent een slechte moeder!”.
Deze nare gedachte deed niemand goed. Mijzelf niet, maar mijn zoontje ook niet. Want de liefdevolle verbinding tussen ons stond daardoor meer en meer onder druk. En in plaats van dat ik er een fijnere, lievere moeder van werd, werd ik door de spanning en de druk die ik mezelf oplegde alleen maar minder leuk, meer gestrest met een lontje wat alleen maar korter werd. Wat resulteerde in alleen maar meer ruzies. Kinderen voelen jouw spanning haarfijn aan. Die van mij leek er wel een extra sterke antenne voor te hebben en wist daardoor precies wanneer hij op welke knopjes moest drukken om mij weer boos te maken. En zo kwamen we in een vicieuze cirkel terecht die alleen ik als ouder kon doorbreken natuurlijk.
Maar gelukkig heb ik geleerd en het waardevolle inzicht gekregen dat deze gedachte mij helemaal niet diende! Dat het mij en mijn omgeving totaal niets goeds deed, eerder het tegenovergestelde. En heb ik afscheid kunnen nemen van deze gedachte!
Ik durf nu dan ook oprecht en vanuit mijn hart te zeggen dat ik een goede moeder ben! Dat ik net als iedere andere moeder alleen maar het allerbeste voor mijn zoon wil. Dat ik mijn best doe! En dat ik ook maar een mens ben die wel eens de fout ingaat, maar vervolgens wel weer verbinding weet te herstellen.
Ik deel dit persoonlijke verhaal met jou, omdat ik je wil zeggen dat je nooit de kracht van woorden, en jouw gedachten mag onderschatten. Gedachten die zeggen dat je iets niet kan, dat je niet goed genoeg bent of iets niet waard bent. Deze gedachten dienen jou niet! Deze gedachten ben jij niet!
Worstel jij ook wel eens met nare gedachten, gedachten die maar terug blijven komen en die jou meer slecht dan goed doen? Ik kan jou helpen afscheid te nemen van deze gedachten.
